بررسی تأثیر رفع موانع قابل اصلاح در آموزش های بالینی بر عملکرد دانشجویان کارآموز بخش های مراقبت های ویژه

مقدمه: آموزش بالینی مهم ترین بخش در آموزش علوم پزشکی می­باشد و به عنوان مرکز آموزش علوم پزشکی به حساب می آید. بنابراین این تحقیق با هدف تعیین تأثیر رفع موانع قابل اصلاح در آموزش های بالینی بر عملکرد دانشجویان کارآموز بخش های مراقبت های ویژه انجام شد. روش­ کار: این مطالعه یک پژوهش نیمه تجربی قبل و بعد از مداخله با مشارکت دانشجویان پرستاری و هوشبری در بخش­های مراقبت های ویژه بیمارستان­های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال 1392 بود. نمونه­ها به روش سرشماری با تخصیص تصادفی به دو گروه کنترل و مداخله تقسیم شدند(21 نفر در هر گروه). ابتدا عملکرد دانشجویان طبق هرم میلر در هر دو گروه اندازه گیری شد سپس موانع  قابل اصلاح موجود در آموزش­های بالینی مشخص و رفع شد و در پایان دوره کارآموزی عملکرد این دانشجویان در چهار بعد عملکرد ارزیابی شد و داده­ها با استفاده از نرم­افزار spss نسخه 16 و آزمون­های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نمره کل عملکرد در دو گروه قبل از مداخله 238/0 p=تفاوت معناداری را نشان نمی­دهد ولی در پایان کارآموزی نمره کل در گروه مداخله (45/43±26/487) و نمره کل در گروه کنترل (37/36±67/396) می­باشد که001/0 p= تفاوت معناداری را نشان می­دهد. نتیجه­گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که با برطرف کردن و حذف موانع موجود درآموزش بالینی به طور چشمگیری عملکرد دانشجویان کارآموز در بخش­های مراقبت ویژه در مورد مراقبت از بیمار بهبود می یابد.